Grafmonumenten zijn gemaakt om de herinnering aan iemand levend te houden, of om uiting te geven aan het gemis van een geliefd persoon. Je ziet symbolen van rouw en treurnis, maar ook van genegenheid en dankbaarheid. Vaak gaat het om een eenvoudig monument, dat niet echt opvalt tussen andere monumenten. Vroeger verliepen de meeste afscheidsrituelen op een standaard manier, vaak voorgeschreven door kerkelijke gebruiken en allerlei regels. Je ziet dat nog op kerkhoven waar granieten graven in strakke rijen staan opgesteld.

In de tweede helft van de 20e eeuw worden standaard afscheidsrituelen steeds meer persoonlijk ingevuld. Je ziet dat bij de rouwbijeenkomsten, maar ook door originele grafmonumenten. Soms zie je op het kerkhof een pareltje van vormgeving. En soms geeft zo'n monument een fotograaf inspiratie om er op een originele manier naar te kijken: om patronen en texturen te ontdekken die een schoonheid in zich hebben.